Ο βασιλιάς Γκόρντον, οι Ιππότες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ο δράκος του χρηματοπιστωτικού κραχ
Τα κανόνια του ρωσικού θωρηκτού «Αβρόρα» δεν έδωσαν το σύνθημα για την τελική έφοδο των επαναστατών από το κανάλι της Μάγχης. Το Σίτι δεν αποκλείστηκε από φλεγόμενα οδοφράγματα και το ανάκτορο του Μπάκιγχαμ δεν κατελήφθη από ερυθροφρουρούς. Το φθινοπωρινό Λονδίνο του 2008 δεν θύμιζε την Πετρούπολη του Οκτώβρη του 1917. Οποιος στέκεται, όμως, στα εξωτερικά επιφαινόμενα και δεν αντιλαμβάνεται την κοσμογονική ανατροπή της περασμένης Κυριακής, είναι μακράν νυχτωμένος. Μήπως οι κλασικοί του σοσιαλισμού δεν μιλούσαν για τις ιδιόμορφες «επαναστάσεις εκ των άνω», όπως για παράδειγμα στη Γερμανία του καγκελάριου Βίσμαρκ, όπου ένα εκ πρώτης όψεως συντηρητικό κράτος αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τη μεγάλη ανατροπή που οι λαϊκές μάζες είναι ανέτοιμες να επιβάλουν;
Και αν αυτό έγινε στην αυστηρή Γερμανία, γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει και στη Δόλια Αλβιώνα; Επιτέλους, ο ίδιος ο Λένιν είχε συστήσει στους Αγγλους αριστερούς, κατ' εξαίρεση, να μη φτιάξουν ανεξάρτητο κομμουνιστικό κόμμα, αλλά να προσπαθήσουν να διαβρώσουν εκ των ένδον τους Εργατικούς. Εντάξει, αυτή η τακτική του «εισοδισμού» μπορεί να άργησε κάπως να καρποφορήσει (αν εξαιρέσουμε τον Φίλμπι και τη «Χρυσή Τετράδα» των Βρετανών αρχικατασκόπων της KGB), αλλά ύστερα από το περασμένο Σαββατοκύριακο, ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ακόμη για τη διορατικότητα του μεγάλου Βλαδίμηρου;
Τώρα που οι μάσκες έχουν πέσει, είναι να απορεί κανείς πώς τόσοι πολλοί επέμεναν να αγνοούν για τόσο πολύ, τόσο πολλά ύποπτα συμπτώματα στη συμπεριφορά του κ. Γκόρντον Μπράουν. Ηδη, η διδακτορική του διατριβή έχει θέμα την πολιτική των Εργατικών την περίοδο 1918-1929, δηλαδή τη θυελλώδη δεκαετία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Αχά! Το 1975, ο σκληροτράχηλος Σκωτσέζος με το απατηλά νυσταλέο ύφος δημοσιεύει τη λεγόμενη «Κόκκινη Εκθεση» (Red Paper) όπου χαράζει τη στρατηγική του για μια σοσιαλιστική Σκωτία, εντός ή και εν ανάγκη εκτός Ηνωμένου Βασιλείου.
Στα χρόνια του θατσερικού χειμώνα ανεβαίνει αθόρυβα τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας, για να γίνει «νούμερο δύο» επί Τόνι Μπλερ. Ως υπουργός Οικονομικών, έδωσε τη δεύτερη «Μάχη της Αγγλίας», υπερασπίζοντας με απαράμιλλο σθένος τη στερλίνα από τη θανάσιμη απειλή του ευρώ. Ετσι, η απεχθής Ευρώπη των μονοπωλίων σταμάτησε την επέλασή της απέναντι στα απόρθητα βρετανικά νησιά. Αρχιτέκτονας μιας οικονομίας - φούσκας, ο Μπράουν αποσταθεροποίησε τον βρετανικό καπιταλισμό πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι θα είχαν πετύχει δέκα γενικές απεργίες.
Επί δέκα χρόνια, όταν ταξίδευε στις Βρυξέλλες για τις δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους του, εύρισκε χρόνο να προωθήσει το μυστικό του σχέδιο. Οι κρίσιμες επαφές έγιναν στην πλατεία Γκραν Πλας, στο «Σπίτι του Κύκνου», το περίφημο παλιό πανδοχείο, όπου οι Μαρξ και Ενγκελς έγραψαν πριν από 160 χρόνια το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Εκεί, ο επιδέξιος συνωμότης κατάφερε να οικοδομήσει μια πραγματική «Φιλική Εταιρεία» του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού, τα μέλη της οποίας βάλθηκαν να διαβρώσουν το κρατικό απαράτ, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή.
Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε όταν ο Μπράουν ανέλαβε, επιτέλους, την πρωθυπουργία έχοντας υπονομεύσει τον οπορτουνιστή Μπλερ με σημαία την επιστροφή στις ταξικές «αξίες των Εργατικών». Αμέσως βρέθηκε αντιμέτωπος με το κλασικό δίλημμα, που είχε ταλανίσει και τους μπολσεβίκους: Να οικοδομήσει τον «σοσιαλισμό σε μια χώρα», ακολουθώντας τη συντηρητική λογική του Στάλιν ή να επιχειρήσει ηρωική φυγή προς τα εμπρός, στοχεύοντας στην παγκόσμια επανάσταση, όπως οραματιζόταν ο Τρότσκι; Οι πάντα ισχυρές τροτσκιστικές επιρροές στους Βρετανούς Εργατικούς έγειραν την πλάστιγγα στη δεύτερη επιλογή. Μεγαλύτερο ρίσκο, αλλά και πολύ μεγαλύτερα τα προσδοκώμενα κέρδη. Οπως και στα δομημένα ομόλογα, ή στα παράγωγα των στεγαστικών δανείων, αν επιτρέπεται η ιερόσυλη αναλογία.
Χρειαζόταν, όμως, κάποιον έμπιστο βοηθό που θα κρατούσε την επαφή με τις αδελφές οργανώσεις των γειτονικών χωρών. Τον βρήκε στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, τον οποίο διόρισε υπουργό Εξωτερικών δίνοντάς του τη δυνατότητα να ταξιδεύει συνέχεια, έχοντας εξασφαλίσει νόμιμη κάλυψη στην παράνομη αποστολή του. Ηξερε βέβαια ότι ο παππούς του, Σάμιουελ Μίλιμπαντ, ήταν ένας αφοσιωμένος, εβραϊκής καταγωγής κομμουνιστής, είχε πολεμήσει με τον ρωσικό Κόκκινο Στρατό εναντίον της Πολωνίας και ότι ο πατέρας του, Ραλφ Μίλιμπαντ, ήταν σημαντικός μαρξιστής θεωρητικός, συγγραφέας του βιβλίου «Το κράτος στην καπιταλιστική κοινωνία», αντικείμενου ομηρικής θεωρητικής διαμάχης με τον Νίκο Πουλαντζά, τη δεκαετία του '70. Ο μικρός δεν διέψευσε τις προσδοκίες του.
Στρατηγική της περικύκλωσης
Η Φιλική Εταιρεία διευρύνεται γρήγορα και καταφέρνει να ελέγξει κρίσιμα πόστα σε χώρες-κλειδιά. Στο Παρίσι, ο Σαρκοζί βραχυκυκλώνεται από τον σύντροφο Μπερνάρ Κουσνέρ, βετεράνο του Γαλλικού Μάη του '68, ο οποίος, εκ του υπουργείου Εξωτερικών ορμώμενος, καταφέρνει να ελέγξει τις μυστικές υπηρεσίες και την Κάρλα Μπρούνι. Στο Βερολίνο, οι σύντροφοι Στάινμαγερ και Στάινμπρουκ καταλαμβάνουν τα υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών, με τη Μέρκελ να κάνει τα στραβά μάτια. Μέλος της νεολαιίστικης, κομμουνιστικής οργάνωσης FDJ επί καθεστώτος Χόνεκερ στην Ανατολική Γερμανία, η Μέρκελ φοβάται ότι τα αρχεία της Στάζι, που έπεσαν στα χέρια του κόκκινου Οσκαρ Λαφοντέν ύστερα από τη συμμαχία του με τους πρώην κομμουνιστές, μπορεί να την κάψουν, γι 'αυτό αφήνει τους αριστερούς εταίρους της να κυβερνούν από το πίσω κάθισμα.
Με το τρίγωνο Λονδίνο - Παρίσι - Βερολίνο βασικά υπό έλεγχο, ωρίμασαν οι συνθήκες για τη διάβρωση νευραλγικών κέντρων του παγκοσμίου συστήματος. Στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προωθήθηκε ο Ντομινίκ Στρος - Καν, άλλοτε στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Γαλλίας, ο οποίος θα διεκδικούσε την ηγεσία του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος αν η Διεθνής δεν του είχε αναθέσει αυτή την τιμητική αποστολή. Και στην Αμερική, ο Ομπάμα ετοιμάζεται να καταλάβει την εξουσία με δεξί χέρι τον Φίλιπ Αγερς, ιδρυτή των περίφημων Weathermen, που έβαζαν βόμβες στο Πεντάγωνο, την περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ, οραματιζόμενοι τη μετατροπή των ΗΠΑ σε ΣΠΑ (Σοσιαλιστικές Πολιτείες Αμερικής).
Σοσιαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
Η κατάρρευση των χρηματιστηρίων σ' όλο τον κόσμο την περασμένη εβδομάδα σήμανε γενικό συναγερμό. Η στιγμή της αλήθειας ήρθε το Σαββατοκύριακο. Η διεθνής μπουρζουαζία ετοίμαζε την αντεπίθεσή της - ο Σαρκοζί συγκαλούσε τους 15 ηγέτες της Ευρωζώνης στο Παρίσι και ο Μπους το G7 στην Ουάσιγκτον. Η Σοσιαλιστική Διεθνής συγκάλεσε μυστικά τη σύνοδο κορυφής των G2 (Gordon Brown - George Papandreou) στο Grand Resort, στο Λαγονήσι. «Σύντροφε Τζορτζ, τι κάνουμε, εδώ τρίζουν τα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλισμού», ρωτάει ο Μπράουν. «Η στιγμή που ονειρευόμαστε τόσα χρόνια, σύντροφε Γκόρντον, επιτέλους ήρθε», του λέει ο Τζορτζ. «Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά! Σήμερα είναι η ώρα! Φύγε αμέσως για Παρίσι κι άσε τα υπόλοιπα»!
Τα υπόλοιπα είναι πλέον Ιστορία. Ο Μπράουν εμφανίστηκε σαν κομήτης στο Ελιζέ, τους πρόλαβε λίγο ζαβλακωμένους, μεταξύ φουά γκρα και καμαμπέρ κι αφού έβαλε τον Θαπατέρο να τους ακινητοποιήσει με το πιστόλι του, ανακοίνωσε ότι όλα είχαν τελειώσει: Ο Στάινμαγερ έχει ήδη καταλάβει το Ράιχσταγκ, στις γέφυρες του Σηκουάνα περιπολούν ένοπλοι Γιατροί Χωρίς Σύνορα του Κουσνέρ, ενώ το Πεντάγωνο έχει καταληφθεί από τη νέα πολιτοφυλακή του Αγερς, τους «Μαύρους Πάνθηρες, Κόκκινες Ταξιαρχίες και Πράσινα Αλογα», ένα πραγματικό Ουράνιο Τόξο της Αριστεράς, της Οικολογίας και των Μειονοτήτων, που ξεπερνά τα πιο τρελά όνειρα του Αλέξη Τσίπρα.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο σύντροφος Τατούλης (ναι, ήταν κι ο παλιός Μαοϊκός στο κόλπο, επαναστρατολογημένος από τον Λαζόπουλο) είχε ανατρέψει τον Καραμανλή και ο πρόεδρος της Διεθνούς ετοιμαζόταν να αναλάβει πρόεδρος του συμβουλίου των λαϊκών κομισάριων (κοινώς πρωθυπουργός) της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ελλάδας. Αυτό το τελευταίο ήταν η χαριστική βολή. Ενιωσαν σαν να εκτροχιάζεται ξαφνικά το τρένο, ή μάλλον το ποδήλατο της Ιστορίας και να τους έρχεται ο ουρανός σφοντύλι. Κάθε αντίσταση ήταν μάταιη. Οι «15» δεν είχαν παρά να συνυπογράψουν το πρόγραμμα - μίνιμουμ του Γκόρντον Μπράουν για το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος της εργατικής τάξης και της σοσιαλιστικής προοπτικής: Κρατικοποίηση των τραπεζών - Εξω οι σορτάκηδες από τα Χρηματιστήρια, όλη η εξουσία στα Σοβιέτ των ντίλερ - Καταργείται το ευρώ και εισάγεται το ευρούβλι - Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, ώστε κανείς να μη δουλεύει περισσότερες από 72 ώρες τη βδομάδα - Τερματισμός της επαίσχυντης απομόνωσης της Ευρώπης με την ένταξη (επιτέλους!) της Ε.Ε. στη Βρετανία, όπου είναι θέση της.
Ηταν χαράματα Δευτέρας, όταν το BBC ανήγγειλε την ίδρυση της ΕΣΕΔ (Ενωση Σοσιαλιστικών Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών). Τα Χρηματιστήρια όλου του κόσμου μεθούσαν με την αναίμακτη νίκη της επανάστασης. Η Γουόλ Στριτ στο Σίτι στέλνει περήφανο χαιρετισμό. Ο KGB (Κάιζερ Γκόρντον Μπράουν), εξοντωμένος αλλά γαλήνιος στο Σπίτι του Λαού (πρώην ανάκτορο Μπάκιγχαμ) πίνει μια γουλιά μπράντι, ανάβει ένα πούρο Αβάνας, γυρίζει χαμογελαστός προς τον Μίλιμπαντ και του λέει, παραφράζοντας την αγαπημένη του ατάκα της Σκάρλετ Ο' Χάρα στο «Οσα Παίρνει ο Ανεμος»: «Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα»!
«Absolutely, σύντροφε», συμφωνεί ο Μίλιμπαντ, «αλλά δεν νομίζετε ότι είναι ώρα να βγάλουμε τη βασίλισσα και τον Τόνι από τον Πύργο του Λονδίνου; Εχουν αρχίσει να ανησυχούν. Νομίζω ότι το παρατραβάμε κάπως το αστείο».
«Αστείο; Ποιο αστείο, μικρέ;», λέει ο Μπράουν και ένα δαιμονικό χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπό του, ενώ ο (πρώην πρίγκιπας) Κάρολος μαζεύει βλοσυρός τις γόπες από τα τασάκια τους…
Του Πετρου Παπακωνσταντινου
αναδημοσίευση από Καθημερινή 19/10/08
δείτε το εδώ
